Dywany na ściany, a DIY się (nie) opłaca.

Taki mi obraz przed oczami stoi, jak za dzieciaka lewitowałam na leżance pod taką materiałową płachtą, którą mój wujek przybił na gwoździe do ściany wiejskiego domku. Zarzucałam na nią swoje gołe nogi (zwykle brudne) i próbowałam zrozumieć scenkę rodzajową na niej przedstawioną: smutna dama z parasolką stoi wśród jeleni, a tuż za nią jakiś dupek żołędny, który najprawdopodobniej ją właśnie zostawił. Ja nie będę dupkiem żołędnym, myślałam sobie. Ja sobie czegoś takiego na ścianie na pewno nie powieszę. 

I oto jestem, stoję przed Wami z odmarzniętym tyłkiem, starym kilimem pod pachą i dwudziestoma złotymi mniej w portmance. Ja wiem, że pewnie byście sobie tego na ścianę nie zarzucili, wiem, I've been there. Ale co zrobić, jeśli moja tablica na pinterest powoli zapełnia się wszelkiej maści makatkami, a boho podobno wybaczyć może wiele. Ściana mi się wycierała za poduszkami, a nie przewiduję raczej zagłówka budować, bo umiejętności stolarsko-krawieckich mi brak, w dodatku niecierpliwa jestem i leniwa, więc to rozwiązanie przypasowało mi i wizualnie, i praktycznie. 

Miękki kilimek za głową wymógł jednolitą pościel i narzutę, ale też i nieco dodatków. Lubię bowiem, jak jest tak trochę boho, ale i trochę nie- boho (brawo, wers na miarę literackiego bagna). Nie za dużo gołych hippisów, tylko lekki posmak jointa. Okeyyy? Że bardziej klimat w sensie niż tak dosłownie (boszszzzz, mam nadzieję, że jeszcze tu jesteście). 

Zrobiłam sobie ku temu fajne buteleczki, które udają hipsterskie boho- wazony. Tak, wiem, DIY SIĘ PRZECIEŻ NIE OPYLA. Czasem mam wrażenie, że niektórym ludziom trzeba pewne rzeczy tłumaczyć jak przysłowiowej 'krowie na rowie'. Kto to widział: kupić odpowiednie produkty, zjeść je i zostawić po nich butelki, umyć i jeszcze dokupić markery kredowe po dychę każdy- pffff, wychodzi na to, że lepiej/szybciej/taniej/ładniej/prościej (dowolne zakreślić) udać się do pepco po gotowy wazonik za piątaka. Kupować obrazek, żeby go potem godzinami przerabiać, BEZSĘS. Nie, lepiej! F O T E L. Najgorsza głupota robiona po to, żeby tylko nas potem tapicer porządnie za nowe obicie skosił.

I tu wkraczam ja, cała na biało. W DIY nie zawsze chodzi, żeby za wszelką cenę było taniej niż w sieciówce. Tu chodzi o tak zwane PONOWNE UŻYCIE. O recykling chodzi, Jolu, Basiu i Hermenegildo. O unikalny efekt, twórcze zajęcie, które pomaga nawet w depresji, a także o to, że wspieram lokalsów. Idę do Pani Bożenki, która prowadzi mały szmateks, żeby poszukać tkanin. Idę do Pana Zdziśka, który ma papierniczy tuż za rogiem. Targam fotel do tapicera, niosę torebkę do kaletnika, a szafę szpitalną do szklarza. Pamiętacie jeszcze takie zawody, czy już Inditex je z Was na zawsze wymazał? NAPRAWIAĆ (z pol.)- robić coś, czego się dziś już prawie nie praktykuje, bo lepiej przecież biec jak na skrzydłach po nowe. Reduce, reuse, recycle. Jeeez, to takie oczywiste. 

Jak się Wam podobają sypialniane nowości? 

Część naprzeciwko łóżka też dosięgną zmiany :-)

Pozdrowienia!